Behçet Çelik, bireysel ve toplumsal hayatlarımızda takılıp kaldığımız yerleri, hesaplaşıp ötesine geçemediğimiz anları hatırlatıyor. Üzerleri örtülmüş, izleri saklanmış geçmiş kıyımların kuşaklar sonra ne gibi engellere dönüşerek bizi nasıl tökezlettiğine dair hikâyeler anlatırken uzağımızda zannettiğimiz, “evlerden ırak” olmasını istediğimiz acılardan gözlerimizi yumarak kurtulamayacağımızı fısıldıyor. Kaldığımız Yer, dışarıdan hiçbir şey olmamış gibi görünürken içeride neler koptuğunu; kısacık anlara düşen ışıkların, ormanların çağrısına kesilmiş kulakların ve kalabalık sözlerin arasına sıkışmış suskunlukların diliyle anlatan öyküler.